Traewong: Thai Brass BandTraewong is a Thai term for labeling the special music ensemble consisted of a combination of western wind and brass instruments in conjunction with Thai rhythmic percussion.
This unique orchestra is one of socio-cultural results during and after the early history of modernized Thailand by means of European military knowledge transformation.
It began in the early 19th century, during the reign of H.M. King Mongkut Rama IV. His younger brother King Prabatsomdejphrapinklao had made his best endeavor to improve his royal army unit based on European training standard. Therefore, the western brass music was introduced to Thailand by that time in order to coach military signals, and be a complement to marching regulation.
At the beginning, the early commonly known music were those of strong European and American March tunes played within straightforward marching rhythmic patterns. Afterward, the Thai military music unit had tried their own musical path by utilizing and blending Thai traditional songs into their normal western marching pieces and concert pieces.
Those Thai songs gave more freedom to the local musicians to interpret than the western written music because Thai music always based on oral tradition and more familiar to Thai ears.
Another new music adaptive was also done by means of undertook some traditional Thai percussions to enrich the diversity colors of the common brass band orchestra. Thai percussions in this case were namely Ching (small hand cymbals play regular beat keeping), Chab (big hand cymbals play interlocking part to the normal tempo), and Klong (variety of drums play rhythmic patterns to formulate and to decorate the main composition). Later on the new hybridized sounds of Thai brass band became incredibly popular not only among the Thai military corporations but also extended to normal Thai people.
After the reign of King Rama V when Thailand stepped towards the modern world of livings, Traewong became well-recognized entertainment music by the general Thai public as synonymous to those of common traditional Piphat, Kruangsai and Mahoree. Ordinary people, grassroots, local temples and remote communities could be afforded to have their own bands and happily found their ways of appreciate Traewong music.
The musical comprehension in terms of Orchestration and Harmony that found in the Traewong case are much different from the Western music oriented culture. Whereas the typical Western Brass Band is much emphasized by solid system of Homophonic and Polyphonic/Contrapuntal texture, the Thai Traewong is rather enjoy playing Heterophonic, or even free-improvisation like that of traditional Piphat interpretation. However, among the well-educated Thai military music groups, there were some attempts to formulate a particular way of Traewong harmony into western idiom and also attempts to make written music scores. The New Harmony idea was introduced by H.R.H. Prince Paripatra who has had his personal music background from Germany school. Nonetheless the majority of common Traewong still play their music by ears and by whatever skills they can discover through self-learning. The naïve way of playing Traewong somehow creates more appealing than the pedagogic one.
The combination of musical instruments and their musical function in Traewong as comparable to Thai indigenous Piphat music can be found in this followings:
Woodwind section
1.1 Clarinet (Eb and Bb) : opening and leading the song. Style of playing is comparable to Ranat Ek the leading high-pitched wooden xylophone. The most important one is Bb, usually in leader’s hands.
1.2 Saxophone (tenor and alto) : support the role of Clarinet but less ornamentations and less melodic variations. Style of playing can be comparable to Ranat Ek Hlek the metal xylophone or Khong Wong Lek the smaller gong circle.
2. Brass section
2.1 Trumpet and Cornet : play main melody in higher sound registers. The interpretations are similar to that of Khong Wong Yai the large gong circle.
2.2 French Horn : plays main melody and some ornamentations.
2.3 Baritone: plays main melody in lower sound registers. The interpretation likes that of Khong Wong Yai the large gong circle.
2.4 Trombone and Euphonium : play skeleton melody, sometimes play off-beat against the main melody (depends on the circumstance). The style of playing likes that of Ranat Thum the lower-pitched xylophone.
2.5 Tuba : play bass-line or skeleton melody in lower register. The style of playing likes that of Ranat Thum Hlek the lower-pitched metal xylophone.
3. Thai percussions section
to be used when play Thai traditional songs or song for dances
3.1 Ching, Krab, Mong and Chab Yai : keeps regular beats.
3.2 Chab Lek : plays off-beat against the Ching patterns.
3.3 various Drums namely Klong Khaek, Perng Mang Kwak, Taphon Thai, Taphon Mon, Klong Thad, Klong Yao, Klong Jeen etc. provide rhythmic patterns to the orchestra.
4. Western percussions section
to be used during marching event
4.1 Bass Drum
4.2 Snare Drum
4.3 Cymbals
5. Extra musical instruments
5.1 Electric Keyboard
5.2 Electric Bass
As time passed, the Traewong has been served up Thai society by fulfilled community’s needs such as being a part of rituals, ceremonies, festival celebrations, theatre, film, entertainments and even didactic function. The exciting sounds of Traewong always stimulate community’s spirit. People can easily enjoy Traewong by simply listening, watching and even freely dancing along its energetic rhythm. From time to time, masters of Traewong have been continuously created various styles of playing and left so much interesting compositions for younger generations to carry on their thoughts.
Now in the rapidly changing world, where live music is replaced by new technologies and where community spirit is disappeared, the aged breathe of Traewong become weak and weaker. Even though there are still some attempts of preserving this intangible cultural heritage by means of competitions and educations, but no one can really predict how long the ending will be.
เกี่ยวกับแตรวงสังคมไทย มีพัฒนาการทางการเมืองเศรษฐกิจและความสัมพันธ์กับต่างประเทศมาอย่างยาวนาน การเข้ามาของวัฒนธรรมตะวันตก ถูกนำมาปรับใช้กับวิถีไทยหลายๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นการแต่งกาย สถาปัตยกรรม เทคโนโลยี แม้กระทั่งการดนตรีซึ่งแต่เดิมคนสยามมีดนตรีหลากหลายอยู่แล้วก็ยังเปิดรับสิ่งที่เป็นมรดกดนตรีตะวันตกเข้ามาด้วย แต่ประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมแก่กาลสมัยและรสนิยมของผู้ฟัง
วงดนตรีเครื่องเป่า (Wind and Brass Ensemble) เป็นวงดนตรีที่ใช้ในยุโรปและสหรัฐอเมริกามาแต่โบราณ ในกิจการของกองทัพ การฝึกแถว การเดินสวนสนามในพิธีเกียรติยศ และการประโคมในพิธีเฉลิมฉลองของรัฐหรือราชวงศ์ ต่อมาพัฒนาเป็นวงดนตรีนั่งเล่นอย่างคอนเสิร์ตซิมโฟนีออร์เคสตร้า โดยมีการประพันธ์เพลงและเรียบเรียงเสียงประสานขึ้นมาโดยเฉพาะ
ดนตรีเครื่องเป่าของยุโรปและอเมริกาได้เข้ามามีบทบาทในประเทศไทยสมัยมีการฝึกหัดแถวทหารอย่างอังกฤษ ช่วงรัชกาลที่ ๔-๕ โดยมีครูฝึกดนตรีเพื่อการสวนสนามเข้ามาวางรากฐานดนตรีประเภทนี้กันหลายท่าน อาทิ ร.อ.น็อกซ์ ร.อ.อิมเปย์ ภายหลังการดนตรีเครื่องเป่าสากลได้รับการสนับสนุนอย่างยิ่งจากสมเด็จเจ้าฟ้าบริพัตรสุขุมพันธ์ กรมพระนครสวรรค์วรพินิต เสนาบดีกระทรวงทหารเรือและทหารบก จากการเล่นเพลงฝรั่งก็ได้หันไปเล่นเพลงพระนิพนธ์ซึ่งเป็นเพลงไทยดัดแปลงและเพลงไทยใหม่ แล้วได้แพร่หลายจากกองทัพไปสู่ประชาชนในกาลต่อมา เนื่องจากเครื่องดนตรีเล่นกันเป็นลักษณะเข้ากลุ่มเข้าวง เรียกเป็นภาษาปากว่า “แตรวง” (Brass Band) และเมื่อนิยมนำไปแห่ในพิธีต่างๆตามชนบท โดยความรู้ของชาวบ้าน เล่นและฟังกันโดยชาวบ้าน เพื่อรับใช้กิจกรรมทางสังคมของชาวบ้านเป็นหลักจึงมีชื่อเรียกของวงแตรวงชนิดนี้อย่างเต็มยศว่า “แตรวงชาวบ้าน”
เครื่องดนตรีในวงแตรวงประกอบไปด้วยเครื่องเป่าลมไม้ เครื่องเป่าทองเหลือง และเครื่องกระทบจังหวะเป็นหลัก เครื่องดนตรีที่เห็นว่านิยมใช้กันมาก เช่น คลาริเน็ต แซ็กโซโฟน ทรัมเป็ต ทรอมโบน คอร์เน็ต บาริโทน (ยูโฟเนียม) ทูบา ฮอร์น กลองใหญ่หรือกลองมริกัน (เบสดรัม) กลองทรีโอหรือกลองโซโล ฉิ่ง ฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ กรับ โหม่ง เป็นต้น นอกจากนี้ก็อาจผสมเครื่องดนตรีอื่นๆเข้าไปด้วยตามความเหมาะสมของการแสดง เช่น ตะโพน เปิงมางคอก กลองแขก คีย์บอร์ด เบสไฟฟ้า และเครื่องเพอคัสชั่นอื่นๆ
ในอดีตจนถึงปัจจุบัน คนไทยนิยมใช้เสียงแตรวงประโคมแห่ในงานพิธีกรรมต่างๆที่มีชาวบ้านมาชุมนุมกัน ทั้งงานรื่นเริงบันเทิงใจ อาทิ งานบวชนาค ทำขวัญ งานแห่ขันหมาก งานมงคลสมรส งานสมโภชวันสำคัญทางพุทธศาสนา งานศพ งานมหรสพ การโหมโรงหน้าโรงละคร โหมโรงหน้าโรงหนัง ไปจนถึงงานประโคมข่าวป่าวประกาศกิจกรรมการเมืองท้องถิ่น ฯลฯ มีบทเพลงนานาประเภทที่แตรวงและนำมาบรรเลงกันอย่างกว้างขวาง ทั้ง เพลงไทยแบบแผนดั้งเดิม เพลงโหมโรง เพลงเถา เพลงตับ เพลงหน้าพาทย์พิธีกรรม เพลงละคร ไปจนถึงเพลงรำวง เพลงลูกทุ่ง เพลงลูกกรุง เพลงสตริงสมัยใหม่ เพลงวัยรุ่นยอดนิยม เพลงร็อค เพลงมาร์ช ไม่ว่าเพลงในลักษณะใด เพลงไหนที่โด่งดังเป็นที่รู้จักในสังคม ชาวแตรวงก็จดจำนำมาเล่นกันได้อย่างสนุกสนานและสนิทสนม แม้มิได้มีวิธีการเรียบเรียงเสียงประสานที่เคร่งครัดอย่างระเบียบวิธีของทฤษฎีดนตรีคลาสสิกตะวันตก แต่ก็ลื่นไหลน่าฟังอย่างแนบเนียนด้วยกรรมวิธีลีลาของดนตรีพื้นบ้านที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน
เสียงดนตรีแตรวงเป็นเสียงที่เชื่อมโยงกิจกรรมของชาวบ้านให้ดำเนินไปอย่างผาสุข เป็นเสียงที่มีความหมายลึกซึ้งกว่าเสียงดนตรีในนิยามทั่วไปของหน้าหนังสือแบบเรียนหรือหนังสืออ่านเล่นทั่วไป เครื่องดนตรีในวงแตรก็เป็นการประสมประสานทางวัฒนธรรมที่น่าสนใจศึกษาค้นหาความหมายไม่แพ้กัน
ในปัจจุบัน สภาพสังคมเปลี่ยนไป ความนิยมในการประโคมแห่ลดลงและมีกิจกรรมดนตรีเพื่อสังคมชาวบ้านแบบอื่นๆมาใช้ทดแทน แต่ก็มิใช่ว่าแตรวงชาวบ้านจะเงียบเสียงไปเสียเลยทีเดียว ในหลายท้องถิ่นยังคงพึ่งพาดนตรีแตรวงเพื่อความสนุกสนานบันเทิงในชุมชน ยังคงมีชาวบ้านที่สนใจฝึกฝนแตรวงแบบชาวบ้าน สืบทอดวิธีการบรรเลงด้วยลีลาของชาวบ้านกันอยู่ แม้ว่าทางหน่วยงานราชการและสถานศึกษาสมัยใหม่จะหันไปนิยมการส่งเสริมวง “โยธวาทิต” ที่มีระเบียบแบบแผนมาตรฐานระดับชาติและนานาชาติมากกว่าแล้วก็ตาม
